Πάνε τέσσερα χρόνια από τη δεύτερη φορά που ο Άρης βίωσε την τραυματική εμπειρία του υποβιβασμού. Άλλη ομάδα στη θέση του είναι αμφίβολο αν θα κατάφερνε να επιβιώσει για λόγους που όλοι υποθέτουμε ότι αντιλαμβάνεστε. Ο Άρης επιβίωσε όμως. Δεν διαλύθηκε. Βρήκε το κουράγιο και αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του. Μεγάλωσε και συνεχίζει να μεγαλώνει σε όλα τα επίπεδα, αποδεικνύοντας πως σαν σύλλογος κρύβει μέσα του τεράστια δυναμική οι απίστευτες αντοχές. Τόσο πολλές που ούτε οι ίδιοι οι άνθρωποί του δεν το πιστεύουν.
Θα αναρωτιέστε ως προς τι η αναφορά μας αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, όταν όλοι ασχολούνται με τον Κούπερ και το επερχόμενο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ; Σύμφωνοι. Καλό είναι, όμως, μερικές φορές να «σκαλίζουμε» το παρελθόν και να θυμόμαστε πως ο Άρης βρέθηκε από την απόλυτη απαξίωση στην απόλυτη αναγνώριση. Πως δεν εξαφανίστηκε ως μέγεθος από τον ποδοσφαιρικό χάρτη, όπως πολλοί υπέθεταν το 2005. Γιατί, αυτή η διαδικασία θαρρούμε ότι μπορεί να κάνει όλους ακόμη πιο δυνατούς, να τους οπλίσει με περισσότερο πείσμα ώστε να συνεχίσουν την προσπάθεια που ξεκίνησαν τα τελευταία αυτά τέσσερα χρόνια. Η αφορμή μας δόθηκε από τις αναφορές που έγιναν μεσοβδόμαδα για την συμπλήρωση πέντε χρόνων από την υπαγωγή της ΠΑΕ στο άρθρο 44.
Το 2004 ο Άρης δεν απαλλάχτηκε μόνο από τον εφιάλτη των χρεών (17.5 εκατ. ευρώ) που του φόρτωσαν στην πλάτη οι προηγούμενες διοικήσεις, αλλά ταυτόχρονα απέβαλε κι όλες τις παθογένειες που κουβαλούσε ως τότε. Άλλαξε νοοτροπία ως σύλλογος, επαναπροσδιόρισε τη φιλοσοφία του από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο Αρειανό, αφού όμως πρώτα έκανε τη δική του αυτοκάθαρση. Καταρχήν, έκλεισε οριστικά την πόρτα του στους επιτήδειους και τους τυχοδιώκτες που έβλεπαν τον Άρη ως όχημα για την προσωπική τους προβολή ή την εξυπηρέτηση άλλων συμφερόντων. Έπειτα, έμαθε από τα λάθη εκείνα που τον έφεραν, τότε, στα πρόθυρα της καταστροφής και δεν τα ξανάκανε. Και σιγά σιγά, χρόνο με το χρόνο, κάνει ένα βήμα μπροστά. Στέρεο και σίγουρο, πλέον.
Όλα αυτά δεν έγιναν με το… πάτημα ενός κουμπιού. Χρειάστηκε κόπος, μεράκι και κέφι, αλλά προπάντων αγάπη κάποιων ανθρώπων στην ιδέα που λέγεται Άρης. Άλλοι θα πούνε ότι σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια ο Άρης δεν έκανε βήματα, αλλά άλματα. Θα συμφωνήσουμε, γιατί σε τόσο σύντομο διάστημα πέτυχε τόσα πολλά. «Καθάρισε» από τα χρέη, έστησε μία ανταγωνιστική ομάδα που χρόνο με το χρόνο δυναμώνει, αναπτύχθηκε εμπορικά, δημιούργησε νέες πηγές εσόδων, ανέκτησε τη χαμένη του αξιοπιστία στην αγορά, μετέτρεψε το «Κλ. Βικελίδης» σε ένα σύγχρονο στάδιο που προσφέρει όλες τις ανέσεις αλλά πάνω απ’ όλα παραμένει από τις πιο «καυτές» έδρες της Ελλάδας και εν τέλει αποπνέει σεβασμό.
Το πιο σημαντικό όλων, δε, είναι πως όλα αυτά τα πέτυχε βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις και όχι περιμένοντας ξένη βοήθεια. Κάπου εδώ μπαίνει στην κουβέντα η Λέσχη Φίλων Άρη, το μεγαλύτερο κεκτημένο της Αρειανής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, που μέρα με τη μέρα γιγαντώνεται κι αυτή. Χάρις στη Λέσχη, ο όρος «επενδυτής» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των Αρειανών και είναι αχρείαστη. Από τη στιγμή που όλες οι δυνάμεις του είναι ενεργές, δεν έχει ανάγκη από κανέναν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να παραμείνει πιστός στις νέες αρχές που πρεσβεύει από το 2005 και να βαδίσει στον ίδιο δρόμο. Η πρόσληψη του Κούπερ αποδεικνύει ότι το… ποτάμι δεν γυρίζει πίσω και δεν μπορεί, θα έρθει η δικαίωση που όλοι περιμένουν και μέσα στις τέσσερις γραμμές. Οι φίλοι του Άρη καταλαβαίνουν πως και τι εννοούμε..
Του Παντελή Ζουμπούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου